Een bijzondere ontmoeting

Fietsend of wandelend in de natuur kom ik soms van alles tegen. Een bijzondere plant, een biddende torenvalk, zelfs een ree en af en toe een medemens die open staat voor een interessant gesprek. Dit overkwam mij een paar weken geleden op de Campina. Daar waar het schelpenpad een scherpe bocht maakt, staat een bankje uitnodigend klaar om mij wat rust te geven na een tochtje van  zo’n 20 kilometer. Het bankje is gedeeltelijk bezet, een man in zijn eentje, zit druk te telefoneren. Zal ik door fietsen, iets verder staat nog  een bankje. Ik doe het niet, een man op een hele bank, daar kan nog gemakkelijk iemand bij. Dat hij zit te bellen is wel een beetje gênant. In de trein is dit irritant, maar daar kun je er vaak niet omheen. Hier had dit wel gekund, maar ik doe het niet. De man ziet mij komen en knikt uitnodigend, hij voelt zich niet in zijn territorium aangetast, ondanks dat het gesprek een nogal intiem karakter heeft. Hij belt met zijn dochter die binnen enkele dagen moet bevallen, hij maakt zich hoorbaar meer zorgen dan zijn dochter. Het is zij, die opa gerust stelt en zegt dat alles goed gaat komen. Opa in spe hangt op en groet mij vriendelijk. Ik verontschuldig mij dat ik nogal brutaal in zijn privé sfeer ben binnen gedrongen, maar hij vindt dit geen enkel probleem. Waarschijnlijk had hij er in zijn eentje, al een hele fietstocht opzitten en was wel toe aan een beetje menselijk contact. We raakte in een geanimeerd gesprek. Meneer was geboren op de Veluwe en nu, met het ouder worden, hij ging binnenkort met pensioen, begon de geboortegrond steeds meer te trekken. Terug naar de Veluwe dat wilde hij niet maar hij was wel vaak op de Campina te vinden. Deze deed hem sterk denken aan de omgeving van zijn jonge jaren. “Jammer dat de heide zo aan het vergrassen is”, zei hij. Door deze uitspraak voelde ik mij meteen aangesproken als natuurgids en begon hem te vertellen over de successie van de heide. Nu de heide niet meer door de mens beheerd wordt en in dienst staat van de schapenhouderij en de potstalcultuur, is het onvermijdelijk dat het gras de overhand krijgt en de heide langzaam aan het verdwijnen is. De man vertelde mij dat hij econoom was met aandacht voor de leefomgeving. “Ho dan is wat ik vertel u wel bekend”. Nee dit was nieuw en hij luisterde met veel interesse en zo kwamen we van de potstalcultuur, de economie in harmonie met de natuur, op de economie van nu die minder harmonieus is.

Binnen de economie met aandacht voor de leefomgeving gaat het erom dat bij de berekening van de productiekosten de eventuele schade aan het milieu in deze kosten worden meegenomen. Nu gebeurt dit niet, met het gevolg dat de producten eigenlijk veel te goedkoop zijn en wij de werkelijke kosten later, in de vorm van milieuherstel, op ons bordje krijgen. Het is wel te hopen dat wij dat geld dan nog hebben, want het klinkt een beetje alsof we geld lenen om bv op vakantie te gaan en er dan over een paar jaar achter komen dat we geen beleg meer voor onze boterham kunnen kopen omdat we te veel rente moeten betalen voor de lening die dan nog steeds loopt. Ja, daar komt het zo ongeveer op neer.”En lukt het binnen uw vakgebied vooruitgang te boeken”, vroeg  ik. “Dat is moeilijk te meten, nog niet zo erg, denk ik”.  “Ik vlieg zo weinig mogelijk, fiets en rijd geen auto,” zei ik,  “maar of dat nu zoden aan de dijk zet, ik geloof het niet”. “Dat klopt wel een beetje”zei de econoom, ” maar misschien wordt het net als bij het roken, vroeger was roken bijna een must en rookten heel veel mensen, overal werden sigaretten gepresenteerd en je zou het niet in je hoofd halen roken af te keuren. Een aantal jaren geleden is er ineens een omslag gekomen en werden mensen zich massaal bewust van de schadelijke gevolgen van roken. Nu wordt er nog wel gerookt maar veel minder en wordt het als schadelijk ervaren. Misschien gebeurt dit ook met onze houding ten opzichten van de kosten van milieubederf en klimaatverandering.” Het werd tijd dat we verder fietsten. “Hoe is jou naam? vroeg de man tot slot, ik wil wel een keer met een IVN excursie mee wandelen als jij deze leidt.”  “Dat zou mooi zijn, zei ik, “tot ziens misschien en het beste met de bevalling van je dochter.” Met een blij gevoel fietste ik verder, mijn eigen weg en hij de zijne.