Opgejaagd wild

Op maandagmorgen wandelen Trees, mijn vrouw en ik, voor ons plezier maar ook om de conditie op peil te houden, door de bossen rond het Joe Mann natuurtheater. Afgelopen maandag was ik alleen. Als je alleen bent zie en hoor je meer.  De dieren die hier rondlopen en vliegen hebben je ook minder in de gaten en laten zich daarom gemakkelijker zien. Plotseling sprongen er twee reeën, vlak voor mij, met opgestoken staartje, het pad over. Ik was blij verrast weer eens reeën te zien, maar vond het toch vreemd, rond elf uur deze dieren door bos te zien rennen. Meestal doen ze dit niet, reeën  zijn nachtdieren en foerageren `s avonds en `s nachts, ze liggen overdag in dekking. Ze zullen opgeschrikt zijn dacht ik. Meteen daarop zag ik een middelgrote jachthond het pad oversteken en met zijn neus laag aan de grond, het spoor van de reeën volgen. Er was nergens een baasje te zien, de hond was waarschijnlijk op de reeën gestoten en de baas had daarop de hond niet meer onder controle. De baas zou wel ergens lopen te zoeken en hoopte natuurlijk dat zijn hond terug komt wanneer deze inzag dat hij de reeën niet in kon halen.

Toch is er hier iets heel vervelends aan de hand. Het is in onze natuurgebieden niet toegestaan honden los te laten rondlopen, niet omdat de honden en de baas dit niet gegund wordt, maar omdat honden het wild verstoren. Reeën moeten overdag rusten en als deze vaak worden opgedreven raken ze gestrest. Zeker als ze drachtig zijn is dit voor deze dieren heel vervelend. Een aantal maanden geleden zijn er in de Scheeken, een gebied tussen Best en Liempd, dertien edelherten uitgezet. Dit is gedaan om de biodiversiteit in onze natuur te vergroten. Reeën hebben net als alle andere dieren, die zelfde functie. Zij zorgen voor een grotere variëteit aan biotopen, die elk weer zijn eigen specifieke planten en insectenwereld hebben. In deze tijd waarin het milieu zeer serieus bedreigd wordt mogen we hier niet te  licht over denken.

De manier waarop wij tegenwoordig met onze dieren omgaan is anders dan vroeger. In mijn jeugd was een hond een hond en niet bijna een kindje waar je mee naar de dokter  en naar de kapper ging. Hij kreeg ook wel eens een trap als hij in de weg lag. Gelukkig doen we dit niet meer met onze huisdieren, we zijn veel aardiger voor hen dan vroeger. Dieren hebben  rechten en we dienen goed voor hen te zorgen. Maar de dieren in het bos hebben ook rechten. Het is hun leefgebied, dat door al die loslopende honden ernstig verstoord wordt. Vroeger kon je, wanneer je in de natuur rondliep, aangesproken worden door een natuurwachter, een vrijwilliger die hier voor was aangesteld. Wij, natuurgidsen van  het IVN, hebben een andere taak. wij nemen mensen mee de natuur in en hopen dat ze daar door, hier meer van gaan houden. Misschien wordt het tijd dat we ook de taak van de oude natuurwachter weer op ons gaan nemen.

De foto van de ree heb ik geleend van Lou van de Aa