Afscheid van mijn geliefde Esdoorn

Een paar weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van onze geliefde esdoorn. Ongeveer 25 jaar hebben we genoten van zijn, steeds groeiende schaduw en zijn robuuste  body. In de begin jaren 80 van de vorige eeuw kreeg ik hem, toen nog een jong boompje, zomaar spontaan uit het zaad van zijn ouders opgegroeid, van Noud Aartsen. Noud was in die tijd net terug uit Ierland en probeerde in Nederland een doorstart te maken als fotograaf. Ik hielp hem, samen met vader Herman, een tijdelijke woning te plaatsen in de tuin van zijn ouders. Gelijkertijd was ik bezig met de aanleg van onze tuin in de Hokkelstraat. Met een fietskar vol jonge boompjes uit de tuin van Noud, fietste ik over de Klaverhoekse weg naar huis, blij met het jonge aanplantmateriaal.

Tuinlieden dienen een vooruitziende blik te hebben, ik zeg dienen. Maar in de praktijk is dit niet altijd zo. Regelmatig groeien de bomen tot in de hemel, hoewel dit niet de bedoeling is. Of over de heg bij de buren, wat ook niet de bedoeling is. Zelfs zover dat er een rijdende rechter aan te pas moet  komen. Het komt ook voor dat de gemeente als mediator op moet treden om de tegenstellingen in de buurt niet te laten escaleren. Wij in de Hulst kunnen hierover meepraten.

Onze esdoorn was in de eerste 20 jaar van zijn bestaan geen probleem voor mijn buurman Leo. Tenminste ik heb hem hier nooit over gehoord. Maar met het groeien van de wortels en de schaduw en de steeds groter hoeveelheid zaad dat onze esdoorn produceerde, was het mijn vrouw Trees, die Leo zo nu en dan hoorde zeggen dat, die boom wat hem betrof wel wat kleiner mocht of zelfs helemaal mocht verdwijnen. Ik kon mij dit maar nauwelijks voorstellen en besteedde daarom weinig aandacht aan deze signalen. Wat je niet graag hoort komt meestal ook moeilijk door. Leo werd ziek en wij gingen hem daarom wat meer bezoeken. Tijdens deze bezoekjes kwam het probleem van onze boom meer nadrukkelijker aan de orde. De wortels groeiden in de vijver en tot in het terras. Dit kon niet, dus we moesten er iets aan doen. Snoeien, opperde ik. Het zou kunnen maar wat blijft er dan over en hoe reageert de boom hier op? Nee, laten we het maar rigoureus aanpakken, de boom gaat er uit, met pijn in mijn hart. We spraken af dat de boom in het voorjaar gerooid zou worden en dit is een paar weken geleden dan ook gebeurd. Leo heeft het, jammer genoeg niet mee mogen maken, eind november vorig jaar overleed hij, 88 jaar oud. We zijn nu dus een mooie boom en een aardige buurman kwijt.