Onze buxus leggen het loodje

Dertig jaar geleden besloten wij, de drie bewoners van de “Hokkelhoeve”, gelegen aan de, toen nog,  Hokkelstraat, ( nu Hulst) , om onze voortuin als één tuin te gaan aanleggen. Ons huis was een geheel, dus onze tuin moest dit ook worden. Het grondpatroon werd drie cirkels verbonden door paadjes, omzoomd met buxusheggetjes. Het was in de tijd dat de buxus in opkomst waren. Ieder normaal mens zou in dit geval naar een tuincentrum gegaan zijn en de benodigde buxusstruikjes gekocht hebben. Wij niet, zelfvoorzienend als wij waren, of waarnaar wij streefden, hadden we in de buurt al verschillende tuinen gezien waar de buxus weelderig tierden. Deze moesten bij tijd en wijlen geknipt worden, wisten wij, en dan kwamen er een heleboel stekjes beschikbaar. Toen een van onze, wat verdere buren de buxus ging knippen, boden wij aan de rommel op te ruimen en mee te nemen. Dat was goed. Met een volle kruiwagen stekjes gingen wij huiswaarts. De stekjes werden gesorteerd op grote en bruikbaarheid en vervolgens geplant in de uitgezette patronen. Toen begon het echte werk pas. Iedere avond water geven en de stekjes die het niet haalden vervangen uit de voorraad die we in de achtertuin hadden gezet. Maanden zijn we er liefdevol mee bezig geweest. Ik had vanaf het begin zo mijn twijfels bij het hele experiment, maar dit bleek onterecht. De buxus groeiden niet hard maar bleven in leven en voldeden aan onze verwachting.

Maar  nu, na dertig jaar zorg  en toewijding, voltrekt zich een ramp over onze heggetjes. Net als in heel veel andere tuinen werden onze buxus in het voorjaar kaalgevreten door de buxusrups. Op veel plaatsen zagen wij de schop de grond in gaan en de buxus in de kliko belanden. Andere tuinliefhebbers grepen naar de gifspuit. Voor ons, doorwinterde IVNers, was spuiten geen optie en rigoureuze dumping in de kliko ook niet. We hadden in de beginjaren wel meer dorre tijden gekend. Nee, onze strategie was,  we wachten rustig af, het leven is sterker dan de dood en de door de stippelmot  kaalgevreten struiken in onze broekbossen, zijn het jaar daarop ook weer uitgeschoten. Onze hoop op een nieuw leven voor onze buxus was niet ijdel, hier en daar kwamen al wat groene blaadjes te voorschijn. Een paar weken geleden werd deze hoop  definitief de grond in geslagen. De temperatuur liep op en er wilde maar geen regen vallen. De verwachtingen voor de komende weken zijn niet best. Nu staan onze buxus erbij als in de woestijn, dor en doods. En toch,, bij het maken van bovenstaande foto, voelde ik dat de takjes aan de voet nog veerkrachtig waren niet helemaal uitgedroogd en dood. Wie weet, is er toch nog hoop voor onze buxus die met zoveel liefde en toewijding zijn grootgebracht. Volgend voorjaar zullen we het weten.