De eerste Klaproos

Vorige week vrijdag bloeide zij, onze eerste klaproos in ons serre-tuintje en vandaag, drie dagen na het in bloei komen, laat zij haar eerste bloemblaadjes vallen. Ik ben benieuwd of er morgen weer een nieuwe bloeit, want daar reken ik wel op.

Ons huis heeft een serre. Vijfentwintig jaar geleden hebben Trees, mijn vrouw en ik deze eigenhandig gebouwd. Van het uitgraven en storten van de fundering, tot het metselen van de onderlaag en het plaatsen van de, zelf gefabriceerde spantjes en het leggen van de kunststof dakplaatjes. Nu genieten we elk voor- en najaar, tijdens ons ontbijt en lunch, van het prachtige uitzicht dat we hebben op onze tuin. Achterin de struiken en boompjes, in het midden het gazon met madeliefjes en wat bloemen en vooraan, net aan de andere kant van het glas, een mooi wild tuintje. Dit deel van onze tuin zorgt ieder jaar voor de meeste verrassingen. Schoffelen en onkruid plukken doen we hier niet. De natuur kan hier nog zijn gang gaan en dat doet ze dan ook. Tussen alle wilde flora in ons tuintje vallen de papvers het meeste op. Vorig jaar hebben we vijf maanden van deze prachtige bloemen mogen genieten. De eerste klaproos deed mij dit jaar net iets meer dan vorig jaar. Het lijkt alsof deze klaproos mij wat wilde zeggen, iets dat ik al wist maar waar toch even wat meer nadruk op gelegd moest worden. Het zit zo, denk ik.

Naast mijn belangstelling voor de natuur, verdiep ik mij al een tijdje ook in het oorlogsverleden van Best en omgeving. Daarom schrijf ik zo nu en dan een stukje voor het Erfgoedblad van onze heemkunde vereniging. Mijn stukjes gaan over de verzetsmensen waarnaar in Best straten genoemd zijn. Ik vind het belangrijk dat de herinnering aan wat er tussen 1940 en 1945 gebeurd is, levend blijft. Ook de mensen die ons bevrijdt hebben mogen niet vergeten worden. In februari is er bij het museum, Bevrijdende Vleugels, aan de Sonseweg een monument onthuld voor de bemanning van twee Lancaster vliegtuigen, die hier in 1945 tegen elkaar gevlogen zijn en waarvan de hele bemanning op een persoon na, verongelukt zijn. Tijdens deze onthullingceremonie werd er door een van de Engelse genodigde een klaproos, een Poppy, bij het monumentje gelegd. Op dat moment was ik weer even terug in Ieper, in België. Negen jaar geleden, net gepensioneerd, maakten Trees en ik een fietstocht door Vlaanderen en deden ook de Westhoek aan. Willem Vermandere, zingt hier een prachtig lied over, “overal zai hier de oorlog were vinde”. Nou dat is zo. Duizenden jonge mannen, gesneuveld voor een hoop modder en slijk, kerkhoven vol. In Ieper kun je iedere avond een herdenking meemaken, waar de last post gespeeld wordt voor een groot aantal aanwezigen. Hier ontmoetten wij een oude man, die zijn kleindochter de plek wilde laten zien waar zijn vader gesneuveld was. De tranen stonden in zijn ogen. Hij vertelde ons over de Poppy, hoe deze op de puinhopen van het kapot geschoten land, stonden te bloeien, als teken van hoop en onoverwinnelijkheid van het leven. Mooi en treurig om aan terug te denken. Een heel waardevolle herinnering.